WSTĘP: Społeczności dotknięte kataklizmami w jednej chwili tracą domy, szkoły, miejsca pracy. Odbudowa może trwać latami. W obliczu katastrofy właściwie ukształtowana architektura może stać się pomocnym rozwiązaniem, dając szansę na wyjście z kryzysu. Polem doświadczenia dla architektury postawionej w obliczu katastrofy stało się m.in. Haiti. Ogromne straty materialne do tej pory odnotowuje się na każdej płaszczyźnie społecznej aktywności. Wspomniany kataklizm w bardzo znacznej części dotknął szkolnictwa i współczesny model nauczania.
ROZWIĄZANIA KOMPOZYCYJNE: Kształtowanie modelowej zabudowy wiejskiego zespołu szkolnego opiera się na możliwości swobodnego budowania w prostym powtarzalnym module. Głównym wyznacznikiem schematu jest równomierny układ drzew/roślinności naturalnie występującej. Kontekst lokalizacyjny budynków jest ściśle związany z wprowadzoną siatką drzew oraz analizą wędrówki słońca i uwarunkowań terenu. Wytypowaną siatkę drzew należy kontynuować w kontekście całego założenia. Punkt początkowy staje się wyznacznikiem geodezyjnym dla kolejnego zagospodarowania przestrzeni. Dzięki ukształtowaniu posadzki dzieci mają możliwość wyboru czynności i wykorzystania jej w odpowiedni dla siebie sposób. Nadwyżkę materiału wydobytego pod uskoki elementów w terenie, wykorzystano powtórnie do wbudowania i uformowania stopni, murków, innych podwyższeń posadzki. Kolor w posadzce tworzony jest poprzez wymieszanie materiału budulcowego (gliny) z domieszkami innych skał i składników w połączeniu z wodą, piaskiem, betonem, naturalnymi pigmentami (margiel, gres, koralowiec wapienny, zlepieńce skał wulkanicznych). Nawiązanie kolorystyczne jest odniesieniem do tradycyjnego malarstwa haitańskiego, przesyconego kolorami. Posadzka oprócz wyżej wymienionych możliwości oferuje również poprawę mikroklimatu miejsca (aspekt bioklimatyczny). W wyrzeźbionym obniżeniu, w czasie pory deszczowej, będzie gromadziła się woda, co spowoduje lepszy odpływ z wierzchniej powierzchni gleby do innych terenów poza budynki szkolne. Natomiast w czasie suszy utworzone koryto wodne może być wypełnione zebraną wodą deszczową zgromadzoną z projektowanych podziemnych i nadziemnych zbiorników. Gromadzenie odpadów wytworzonych w czasie procesu życia szkoły, odbywa się poprzez przechowywanie podziemne. Części nieużytkowe roślin, wyrzucone po zbiórce upraw przechowuje się w wyznaczonym miejscu kompostowania, z którego planuje się utworzyć biopaliwo. Taki proces pozwala na ciągłe funkcjonowanie zespołu z osiągnięciem zysku. Dodatkowo, na wzniesieniach miejsca przeznaczonego pod uprawy, ustawiono 2 gliniane piece do obróbki i suszenia wyhodowanych materiałów. W niedalekiej odległości od pieca, w ziemi zlokalizowano podziemne wgłębienia do przechowywania zbiorów z upraw. Ponowne wykorzystanie naturalnej temperatury ziemi pod powierzchnią, pozwala na zmniejszenie skutków oddziaływania na środowisko. Wszystkie działania związane z utworzeniem modelowego kształtowania zabudowy wiejskiego zespołu szkolnego, mają na celu zmniejszenie oddziaływania na środowisko, warunki gruntowo – wodne oraz zanieczyszczenia powietrza. Głównym zamiarem jest zminimalizowanie zakłóceń w ekologicznej charakterystyce powierzchni ziemi, gleb oraz zachowanie i zwiększenie powierzchni biologicznie czynnej. Istotnym elementem zagospodarowania jest również utworzenie między zespołami szkolnymi – tunelu chroniącego przed huraganem. Budowę zespołu szkolnego charakteryzują proste i naturalne materiały oraz te które zostały wyhodowane dzięki wdrożeniu upraw: glina, drewno konstrukcyjne – dostępne np. mahoń, bambus, trzcina cukrowa, kokos właściwy, palma kokosowa – Oxytree, opuncja , technologia cordwood – połączenie drzewa i gliny.
PODSUMOWANIE: Sposób reagowania architektury w obliczu katastrof jest jednym z najtrudniejszych wyzwań architektonicznych. Decyzje dotyczące miejsc reagowania powinny iść w parze z projektowaniem zrównoważonym a także z jakością architektury i konstrukcji, właściwym etapowaniem oraz ograniczonym budżetem. Wykorzystanie podstaw architektury wernakularnej zgodnej z lokalnymi technikami wznoszenia budynków, występowaniem naturalnych materiałów do budowy (glina, piasek, bambus, drewno, woda) pozwoliło uzyskać modułowość nie tylko wdrożenia w strefie klimatu równikowego, ale także w zagrożonych regionach szybkiego reagowania kryzysowego. Połączenie proponowanych prostych technologii (cordwood, gromadzenie wody, ostrzeganie sejsmiczne, wykorzystanie słońca i wody, uprawy, biopaliwo) z modułowym kształtowaniem zabudowy, wpływa bardzo korzystnie na środowisko, przy praktycznie zerowym śladzie węglowym. Modułowość budowanej przestrzeni charakteryzuje się dużą mobilnością i samowystarczalnością, która nie degraduje przestrzeni aktywnej biologicznie. Daje również możliwość na szybką aranżację i tworzenie niestandardowych struktur typowych dla rozwiązań kryzysowych, również w kontekście małych domów mieszkalnych (mikrodomy). Architekci nie wygrają z naturą, ale mogą spróbować nauczyć się od niej żywotności, tak by tworzyć budynki i miasta, które po katastrofie będą mogły się odrodzić w zgodzie z lokalnymi warunkami, dostępnością materiałów, świadomością społeczną oraz kulturą. Projektowanie regeneratywne sięga poza rozwój zrównoważony i mówi o obiektach jako aktywnych elementach środowiska naturalnego z uwzględnieniem kontekstu społecznego.
Opis
WSTĘP: Społeczności dotknięte kataklizmami w jednej chwili tracą domy, szkoły, miejsca pracy. Odbudowa może trwać latami. W obliczu katastrofy właściwie ukształtowana architektura może stać się pomocnym rozwiązaniem, dając szansę na wyjście z kryzysu. Polem doświadczenia dla architektury postawionej w obliczu katastrofy stało się m.in. Haiti. Ogromne straty materialne do tej pory odnotowuje się na każdej płaszczyźnie społecznej aktywności. Wspomniany kataklizm w bardzo znacznej części dotknął szkolnictwa i współczesny model nauczania.
ROZWIĄZANIA KOMPOZYCYJNE: Kształtowanie modelowej zabudowy wiejskiego zespołu szkolnego opiera się na możliwości swobodnego budowania w prostym powtarzalnym module. Głównym wyznacznikiem schematu jest równomierny układ drzew/roślinności naturalnie występującej. Kontekst lokalizacyjny budynków jest ściśle związany z wprowadzoną siatką drzew oraz analizą wędrówki słońca i uwarunkowań terenu. Wytypowaną siatkę drzew należy kontynuować w kontekście całego założenia. Punkt początkowy staje się wyznacznikiem geodezyjnym dla kolejnego zagospodarowania przestrzeni. Dzięki ukształtowaniu posadzki dzieci mają możliwość wyboru czynności i wykorzystania jej w odpowiedni dla siebie sposób. Nadwyżkę materiału wydobytego pod uskoki elementów w terenie, wykorzystano powtórnie do wbudowania i uformowania stopni, murków, innych podwyższeń posadzki. Kolor w posadzce tworzony jest poprzez wymieszanie materiału budulcowego (gliny) z domieszkami innych skał i składników w połączeniu z wodą, piaskiem, betonem, naturalnymi pigmentami (margiel, gres, koralowiec wapienny, zlepieńce skał wulkanicznych). Nawiązanie kolorystyczne jest odniesieniem do tradycyjnego malarstwa haitańskiego, przesyconego kolorami. Posadzka oprócz wyżej wymienionych możliwości oferuje również poprawę mikroklimatu miejsca (aspekt bioklimatyczny). W wyrzeźbionym obniżeniu, w czasie pory deszczowej, będzie gromadziła się woda, co spowoduje lepszy odpływ z wierzchniej powierzchni gleby do innych terenów poza budynki szkolne. Natomiast w czasie suszy utworzone koryto wodne może być wypełnione zebraną wodą deszczową zgromadzoną z projektowanych podziemnych i nadziemnych zbiorników. Gromadzenie odpadów wytworzonych w czasie procesu życia szkoły, odbywa się poprzez przechowywanie podziemne. Części nieużytkowe roślin, wyrzucone po zbiórce upraw przechowuje się w wyznaczonym miejscu kompostowania, z którego planuje się utworzyć biopaliwo. Taki proces pozwala na ciągłe funkcjonowanie zespołu z osiągnięciem zysku. Dodatkowo, na wzniesieniach miejsca przeznaczonego pod uprawy, ustawiono 2 gliniane piece do obróbki i suszenia wyhodowanych materiałów. W niedalekiej odległości od pieca, w ziemi zlokalizowano podziemne wgłębienia do przechowywania zbiorów z upraw. Ponowne wykorzystanie naturalnej temperatury ziemi pod powierzchnią, pozwala na zmniejszenie skutków oddziaływania na środowisko. Wszystkie działania związane z utworzeniem modelowego kształtowania zabudowy wiejskiego zespołu szkolnego, mają na celu zmniejszenie oddziaływania na środowisko, warunki gruntowo – wodne oraz zanieczyszczenia powietrza. Głównym zamiarem jest zminimalizowanie zakłóceń w ekologicznej charakterystyce powierzchni ziemi, gleb oraz zachowanie i zwiększenie powierzchni biologicznie czynnej. Istotnym elementem zagospodarowania jest również utworzenie między zespołami szkolnymi – tunelu chroniącego przed huraganem. Budowę zespołu szkolnego charakteryzują proste i naturalne materiały oraz te które zostały wyhodowane dzięki wdrożeniu upraw: glina, drewno konstrukcyjne – dostępne np. mahoń, bambus, trzcina cukrowa, kokos właściwy, palma kokosowa – Oxytree, opuncja , technologia cordwood – połączenie drzewa i gliny.
PODSUMOWANIE: Sposób reagowania architektury w obliczu katastrof jest jednym z najtrudniejszych wyzwań architektonicznych. Decyzje dotyczące miejsc reagowania powinny iść w parze z projektowaniem zrównoważonym a także z jakością architektury i konstrukcji, właściwym etapowaniem oraz ograniczonym budżetem. Wykorzystanie podstaw architektury wernakularnej zgodnej z lokalnymi technikami wznoszenia budynków, występowaniem naturalnych materiałów do budowy (glina, piasek, bambus, drewno, woda) pozwoliło uzyskać modułowość nie tylko wdrożenia w strefie klimatu równikowego, ale także w zagrożonych regionach szybkiego reagowania kryzysowego. Połączenie proponowanych prostych technologii (cordwood, gromadzenie wody, ostrzeganie sejsmiczne, wykorzystanie słońca i wody, uprawy, biopaliwo) z modułowym kształtowaniem zabudowy, wpływa bardzo korzystnie na środowisko, przy praktycznie zerowym śladzie węglowym. Modułowość budowanej przestrzeni charakteryzuje się dużą mobilnością i samowystarczalnością, która nie degraduje przestrzeni aktywnej biologicznie. Daje również możliwość na szybką aranżację i tworzenie niestandardowych struktur typowych dla rozwiązań kryzysowych, również w kontekście małych domów mieszkalnych (mikrodomy). Architekci nie wygrają z naturą, ale mogą spróbować nauczyć się od niej żywotności, tak by tworzyć budynki i miasta, które po katastrofie będą mogły się odrodzić w zgodzie z lokalnymi warunkami, dostępnością materiałów, świadomością społeczną oraz kulturą. Projektowanie regeneratywne sięga poza rozwój zrównoważony i mówi o obiektach jako aktywnych elementach środowiska naturalnego z uwzględnieniem kontekstu społecznego.
Zdjęcia