Ogród tarasowy u podnóża Skrzycznego

Planowany przez Pracownię Projektową Architektury Krajobrazu "Januszówka" ogród tarasowy, zlokalizowany u południowych stoków Beskidu Śląskiego, w bezpośrednim sąsiedztwie masywu Skrzycznego, stanowi przykład starannie przemyślanej interwencji krajobrazowej w trudnym, górskim terenie. Znaczące nachylenie działki oraz ekspozycja na zmienne warunki atmosferyczne – silne wiatry, silne nasłonecznienie i okresowe mrozy – wymusiły zastosowanie rozwiązań opartych na modelowaniu terenu w postaci tarasów krajobrazowych. Poszczególne poziomy, spięte systemem ciemnych, geometrycznych schodów, nie tylko ułatwiają komunikację, ale przede wszystkim stabilizują grunt, ograniczają erozję i umożliwiają efektywne gospodarowanie wodami opadowymi. Wprowadzono czytelny podział przestrzeni – dolna strefa pełni funkcję reprezentacyjną, środkowa – użytkową, natomiast górna, częściowo zadrzewiona, pozostaje półdzika, wzmacniając naturalny kontekst przyrodniczy.

Roślinność dostosowana do ekspozycji i rytmu sezonowego

Kompozycja roślinna została oparta na lokalnym materiale przyrodniczym, uwzględniającym nie tylko warunki klimatyczne, ale również wizualną ciągłość z otaczającym krajobrazem. Dominują gatunki odporne na wahania temperatur, przesuszenia i nasłonecznienie – m.in. trawy ozdobne, rozchodniki, kostrzewy, przetaczniki oraz byliny typowe dla piętra pogórza. Zestawienia opierają się na kontrastach faktur i sezonowych zmianach barw, co pozwala zachować atrakcyjność założenia przez cały rok. Elementy martwej materii organicznej – naturalne głazy, łupki, fragmenty pni – nie pełnią jedynie funkcji estetycznych, lecz również mikroklimatycznych, wspierając retencję wilgoci i stabilność siedliskową. Zrezygnowano z intensywnej pielęgnacji i sztucznego formowania, pozwalając roślinom na adaptację do siedliska i samodzielne rozrastanie się w zaplanowanych granicach.

Zobacz też: Ogród w klimacie portugalskim

Architektura i zieleń w relacji widokowej

Bryła budynku o nowoczesnej, minimalistycznej formie została wkomponowana w zbocze w sposób niekonkurujący z krajobrazem. Duże przeszklenia w elewacjach umożliwiają nieprzerwaną obserwację panoramy – od Kotliny Żywieckiej po Babią Górę – co nadaje przestrzeni ogrodu wymiar dynamiczny, podporządkowany relacji wnętrze-zewnętrze. Kolorystyka zastosowanych materiałów – grafitowe ramy okien, ciemne dachówki i subtelne detale architektoniczne – została dobrana w taki sposób, aby podkreślić naturalne tonacje krajobrazu, nie dominując nad nim. Zieleń ogrodu, od frontu bardziej uporządkowana, od strony zbocza stopniowo przechodzi w strukturę półnaturalną, tworząc płynne przejście pomiędzy architekturą a otaczającym lasem świerkowym.