Kładka pieszo-rowerowa nad kanałem Ulgi w Koninie

Pieszo-rowerowa kładka nad Kanałem Ulgi w Koninie, oddana do użytku w marcu 2025 r., stanowi nowy element infrastruktury miejskiej, który połączył historyczną część miasta z jego nowoczesnym centrum, przeprowadzając trasę przez wyspę Pociejewo. Realizacja tego obiektu była jednym z kluczowych zadań programu rewitalizacyjnego „Generator miejskiej energii – źródło sukcesu Konina” i została wpisana w szerszy kontekst przekształceń tej części miasta, obejmujących m.in. budowę ciepłowni geotermalnej oraz planowane centrum rekreacyjno-zdrojowe.

Konstrukcja i funkcjonalność konińskiej kładki

Kładka o konstrukcji żelbetowej osiągnęła długość prawie 300 m i szerokość blisko 5 m. Została oparta na siedemnastu przęsłach, a jej forma – przypominająca serpentynę – umożliwiła płynne wkomponowanie w nadrzeczny krajobraz oraz bezpieczne pokonanie różnicy wysokości pomiędzy nabrzeżami. Dzięki temu obiekt jest dostępny zarówno dla pieszych, jak i rowerzystów, bez potrzeby stosowania stromych podjazdów czy wind. Na estakadzie wyodrębniono dwie równoległe trasy, pieszą oraz rowerową, co zwiększyło bezpieczeństwo użytkowników. Istotnym aspektem projektu była integracja z istniejącą i planowaną infrastrukturą komunikacyjną. Po stronie starego Konina przebudowano i wydłużono ciąg pieszo-rowerowy, który zaczyna się w rejonie ulic Podwale i Wiejskiej. Trasa prowadzi wzdłuż wału przeciwpowodziowego, zapewniając łagodny dojazd do kładki. Po stronie nowego Konina ścieżka rozgałęzia się na dwie odnogi: w kierunku ulic Łąkowej oraz Kurowa. W miejscu rozwidlenia zaprojektowano punkt widokowy z ławkami, wzmacniający funkcję rekreacyjną inwestycji.

Przeprawa i mała architektura

Na całym odcinku kładki pieszo-rowerowej oraz przyległych tras rozmieszczono elementy małej architektury – lampy, ławki, kosze na śmieci oraz donice z roślinnością. Szczególną uwagę poświęcono oświetleniu – obiekt został wyposażony w system podświetlenia, który nie tylko zwiększa jego dostępność po zmroku, lecz także nadaje mu charakterystyczny wygląd po zmierzchu, szczególnie widoczny z nadrzecznych bulwarów. Całość przedsięwzięcia została sfinansowana z pięciu różnych źródeł – Funduszy Norweskich, Polskiego Ładu, funduszy unijnych, Rządowego Funduszu Inwestycji Lokalnych oraz budżetu miasta. Koszt budowy wyniósł blisko 30 mln zł, z czego udział własny miasta stanowił niespełna 2 mln.