Wielobarwna przestrzeń skarpy na kampusie uczelni

Blank Performing Arts Center, znane miejsce wydarzeń kulturalnych na kampusie Simpson College w Indianoli w stanie Iowa w USA, przeszło istotną transformację krajobrazową. Projekt stworzony przez architektkę krajobrazu Kelly D. Norris miał na celu dostosowanie stromej skarpy pod nowe nasadzenia i stworzenie spójnego krajobrazu nawiązującego do lokalnej przyrody.

Zróżnicowane kompozycje i sezonowa zmienność

Początkowo przestrzeń wokół budynku Simpson College charakteryzowała się stromymi, 45-stopniowymi zboczami, które stanowiły wyzwanie zarówno dla użytkowników, jak i dla utrzymania terenów zielonych. W ramach projektu zdecydowano się na wykorzystanie naturalnego ukształtowania terenu i stworzenie nowoczesnego, wielowarstwowego ekosystemu roślinnego, wpisującego się w architekturę obiektu oraz spełniającego funkcję estetyczną i praktyczną. Nowy krajobraz wokół Blank Performing Arts Center został zaprojektowany jako przestrzeń dynamiczna, zmieniająca się wraz z porami roku. Wiosna rozpoczyna spektakl kwitnieniem dzwonków wirginijskich, które nadają przestrzeni subtelne pastelowe barwy. W maju dominują gatunki w odcieniach różu i błękitu, takie jak różowe jeżówki i niebieskie odmiany floksa. W letnich miesiącach na pierwszy plan wysuwają się kontrastowe barwy, reprezentowane m.in. przez trojeść oraz różne odmiany liatry. Całość kompozycji uzupełniają rośliny o srebrzystych liściach, m.in. bylica luizjańska, które nadają krajobrazowi eterycznego charakter. W sumie na terenie zastosowano 38 gatunków roślin, z czego 95% stanowią rodzime gatunki z regionu Iowa i Środkowego Zachodu USA. Nieco inne podejście do projektowania ogrodu na skarpie można znaleźć w Los Angeles, gdzie główną rolę odkrywają sukulenty i części wypoczynkowe.

Innowacyjne rozwiązania krajobrazowe

Projekt rewitalizacji terenu przy Blank Performing Arts Center nie ograniczał się jedynie do estetyki – kluczowym aspektem było także zastosowanie trwałych i odpornych na warunki klimatyczne nasadzeń, które minimalizują konieczność interwencji pielęgnacyjnych. Matryca trzech niskich traw, w tym jeżozwierza zachodniego i sporobolusa różnołuskowego, została wykorzystana do stabilizacji gleby na stromych zboczach i ograniczenia erozji. Dzięki starannie dobranym gatunkom odpornym na suszę i intensywne nasłonecznienie, krajobraz pozostaje atrakcyjny przez cały sezon wegetacyjny. Wykorzystanie rodzimych roślin dodatkowo wspiera lokalne ekosystemy, przyciągając owady zapylające oraz ptaki. Przyznana w 2024 r. nagroda Excellence in Landscape Design od Perennial Plant Association potwierdza wysoką jakość realizacji tego przedsięwzięcia.