Słup Drogowy w Koninie w nowym otoczeniu

Niepozorny projekt przebudowy skweru z zabytkowym Słupem Drogowym w Koninie doceniony został w konkursie NAWW. Projekt pracowni Prosto Architekci okrzyknięty został najlepszą przestrzenią wspólną Wielkopolski.

Najstarszy znak drogowy w Polsce mieści się w Koninie, na skwerze przy kościele św. Bartłomieja. Historia kamiennego słupa drogowego sięga 1151 roku, przez co obiekt stanowi jeden z najstarszych zabytków miasta. Słup drogowy wykuty w piaskowcu to jeden z nielicznych świeckich zabytków romańskich na terenie Wielkopolski, przez co wzbudza zainteresowanie turystów. Otoczenie słupa wymagało przebudowy, a pracy nad nią podjęła się pracownia Prosto Architekci.

Efektem końcowym jest realizacja, która zdobywa kolejne nagrody w konkursach architektonicznych. W styczniu projekt zajął pierwsze miejsce w konkursie o Nagrodę Architektoniczną Województwa Wielkopolskiego NAWW w kategorii „przestrzeń wspólna”. Realizacja jest także laureatem Grand Prix całego konkursu. Doceniono sposób, w jaki architekci emocjonalnie podkreślili znaczenie eksponatu w przestrzeni wspólnej.

Głównym celem projektu było ponowne zagospodarowanie otoczenia zabytku, tak by podkreślić rangę historyczną obiektu. Mimo że słup jest obiektem świeckim, architekci mieli świadomość, że w najbliższym otoczeniu znajduje się zabytkowy kościół – projektowany teren pełnił zwyczajowo funkcję średniowiecznego cmentarza przykościelnego. Aby uszanować kontekst tego miejsca, projektanci zaproponowali ograniczenie do minimum ilość użytych środków projektowych.

Fokus na zabytek w projekcie Prosto Architekci

W nowym projekcie zagospodarowania skweru cała uwaga skupiona jest na centralnie usytuowanym zabytku. Wszystkie projektowane elementy koncentrują się wokół słupa, co dodatkowo podkreśla jego wartość. Najbardziej charakterystycznym elementem zagospodarowania stała się wijąca ścieżka nazwana „ścieżką ekspozycyjną”. Wykonana została z blachy kortenowej, czyli bardzo trwałego i odpornego na czynniki atmosferyczne materiału. Z czasem pokrywa się on patyną w kolorze rdzawym.

Wybór takiego materiału z jednej strony podyktowany był otoczeniem skweru – stal kortenowa nawiązuje do ceglanego parkanu i elewacji kościoła. Z drugiej strony nowoczesny materiał dobrze wpisuje się w wizję projektową, gdzie liczy się minimalizm i prostota. W tym celu zarówno ścieżka, jak i jej obrzeża wykonano z tego samego materiału. Całość nabrała współczesnego charakteru, a w realizacji zaznaczona została czytelna granica między XII-wiecznym zabytkiem, a współczesną architekturą.

Zagospodarowanie przestrzeni nie rywalizuje z zabytkiem, a subtelnie z nim harmonizuje. Projekt odnosi się do kontekstu miejsca, stanowiąc swego rodzaju wyjątkową przestrzeń ekspozycyjną. Całość łączy znaczenie symboliczne z funkcjonalnym: skorodowana stal przypomina o przemijającym czasie. Architekci wykazali się dużą wrażliwością, posługując się skromnymi środkami wyrazu udało się uzyskać efekt budzący podziw.